Ik kan nu zeggen dat ik een rondje IJsselmeer heb gedaan. Een rondje van 300 kilometer. Op 1 dag. Vandaag, the day after, kan ik het nog niet geloven. Er is een leven voor en een leven na de IJsselmeerchallenge kun je wel zeggen. Maar gelukkig ook tijdens.
En dat wist ik niet, zoals ik zoveel niet wist van te voren. De vraag is vaak gesteld: en ben je er klaar voor? Weet ik veel, dacht ik. Kun je er klaar voor zijn? Helaas is er geen checklist. De weersvoorspelling beloofde niet veel goeds. Windkracht 4 en regen. We deden wat we konden doen. Heel veel fietsen en kennis verzamelen over monstertochten voor dummies. Over wat je eet onderweg, of juist niet, hoe je eet onderweg, hoe vaak je kan stoppen om op tijd bij de finish te zijn, wat je in je bidon doet, waar je een geschikt regenjackje kan vinden enzo.
De start
En dan is het opeens 18 augustus en moet je het gaan doen. Opstaan om 4.15 uur, ja want er moest en zou gedoucht worden. Met lampjes aan naar de start rijden en stipt om 6.30 uur gaan vanuit Lelystad! De wind woei best stevig, de golven op het IJsselmeer waren niet mals, maar na al die maanden van voorbereiding reden we hier! Wow, wat een gevoel!
En we reden strak, al zeg ik het zelf. Ons teampje van 8 KEK-vrouwen wisselde keurig van kop, zo’n elke 7 minuten om het kopwerk per persoon zo beperkt mogelijk te houden. We hielden rekening met elkaars tempo en er werd nooit of te nimmer geklaagd, ook niet als ieder van ons haar eigen dipje beleefde. Sterker nog: de stemming zat er goed in. Ik heb onderweg zelfs “een potje met vet” voorbij horen komen.
Foto: bij de start in Lelystad om 6.15 uur in de ochtend.
KEK meets KEK
We gingen stevig van start. Friesland boppe daar waren we al. De Afsluitdijk, dat varkentje wilden we als eerste wassen. Die wind. Man o man. Wat kan stoempen prachtig zijn. Hier wisselden we nog sneller van kop, max. 2 minuten en draaien maar. En daar was opeens een roze vlek in de verte! Hee, wat leuk KEK meets KEK op de afsluitdijk! Fotostop en door.
We leefden van verzorgingspost naar verzorgingspost, waar we steeds probeerden max. 15 minuten te stoppen. Beentjes strekken, schouders draaien. Oei wat werden die stijf! Banaan erin, drinken en nog eens drinken en vooral niet te lang blijven staan want we koelden af.
En wat helemaal leuk was, we hadden fans bij de posten! Behalve de eerste post, was er verder op alle posten minimaal 1 supporter aanwezig om ons weer op te peppen of vol te stoppen met chips. Geweldig!
Foto's hieronder van links naar rechts: KEK meets KEK - Op de Afsluitdijk - 4e stop in Edam na 220 kilometer - We rijden Muiden binnen, de 5e en laatste stop voor de finish en met 255 kilometer op de teller
De finish
Naarmate de kilometers toenamen, nam ook het aantal pijntjes toe. Verzuring in de kuiten, zadelpijn en gewoon een soort van algeheel gevoel van “waarom deed ik dit ook alweer?” Hobbels in wegen of klinkerpaden werden niet meer gewaardeerd, maar de organisatie had dit juist tot het laatste bewaard, waardoor we al hobbelend en bobbelend met veel “auws” en “oefs” na 12 uur fietsen om 20.40 uur naar de finish reden. “Daar zijn ze, de 8 dames van de 300 kilometer! Het was het wachten waard”, zei de DJ, die speciaal voor ons gebleven was. Net als de dame van de medailles en de kok die nog net 8 kleine porties pasta had bewaard. De tenten waren al afgebroken, het feest was voorbij. Maar voor mij overheerste een gevoel van euforie! Dit hebben we gefixt, met zijn achten, allemaal hebben we er keihard voor gewerkt, voor onszelf en voor elkaar. Ik ben zoooo trots!
We hebben als team bijna 1.200 euro opgehaald voor Fonds Gehandicaptensport! Namens het hele team super veel dank aan iedereen die ons heeft gesponsord!
Door Maartje Stevens, KEK Den Haag
Reactie schrijven
Edwin verburg (vrijdag, 15 november 2019 21:37)
Goed gedaan dames.... nog bedankt voor het kopje soep aan de finish. Jullie hadden uitstekende verzorging onderweg�