Geen KEK-ritjes meer. Geen koffie bij Lola. Geen witbiertje met bitterbal bij La Gare. Geen wegkapiteins die routes voor je bedenken. Niemand die tegen je zegt dat je aan je lampjes moet denken. Geen kopvrouwen om achter te schuilen. Geen gezellige praatjes onderweg. Geen hulp als je lek rijdt.
Corona! Wat doe je me aan? Ik mis KEK! Gelukkig mogen we nog wel fietsen met daarbij de regels van het RIVM in acht nemend. Zelf merkte ik de eerste dagen van het thuiswerken al dat ik het stukje woonwerkfietsen - de 6 km frisse neus - erg begon te missen. Na mijn ochtendritueel direct achter mijn laptop, nee dat is het niet.
Dus hup wat doe je dan, natuurlijk de racefiets pakken! Zo heb ik er nu een gewoonte van gemaakt om ’s ochtends rond 06.15 - 06.30 uur de duinen in te gaan naar Hoek van Holland. Een standaardritje van 35 km heen en weer vanaf huis, goed te doen als je om 08.15 uur gedoucht en wel achter je laptop wilt zitten.
Al dagenlang word ik getrakteerd op prachtige zonsopkomsten. Zeker in maart, toen het allemaal net begon, was het nog fris en donker, maar de kleuren die een kwartiertje later aan de horizon herrezen des te indrukwekkender. Soms is het landschap volledig bedekt met nevel, waan ik me in een soort Hans Klok-mysterie voorstelling. Schuwe vosjes duiken weg voor mijn camera, en als ik pech heb ligt er een Hooglander voor m’n neus als ik een segmentje probeer te scoren. En die stilte…alles voor mezelf - fijne manier van wakker worden voor iemand die van rust houdt in de ochtend :-) Als ik een dagje niet ga, merk ik meteen dat ik zo’n verkwikkend ritje mis.
Zonder corona had ik het me nooit in mijn hoofd gehaald om om half 7 op de fiets te zitten, maar dan had ik dus ook nooit dit ochtendschouwspel der natuur meegemaakt. Blijf ik dit dan straks ook doen, als alles weer begint? Is dit dan het ‘Nieuwe Normaal’? Misschien, ik slaap er nog een nachtje over, maar niet te lang (wekker!).
Door Maartje Stevens - KEK Den Haag
Reactie schrijven